من هر وقت بتونم جوجیتسو هم تمرین میکنم. حداقل هفته ای یک بار و حداکثر دو بار. با یه شهریه ای که برای جودو در هر ترم میدم میشه جوجیتسو هم تمرین کرد. مربیمون یه استاد نورولوژیه که در بیمارستان خودمون کار میکنه به نام اولوف. این سبکی که ما کار میکنیم اسمش
دوروال جوجیتسو هستش که یکی از شاخه های جوجیتسوست که در اون خشونت کمتری هست و از ضربه زدن خبری نیست. بوجود آورنده این سبک
کرت دوروال هستش که بیش از هشتاد سال سن داره و این هفته در شهر ما
یه اردوی دو روزه گذاشته بود. مربیمون به منم گفت که اگر میخوام منم میتونم شرکت کنم. منم از خدا خواسته رفتم! گفتم این آقای کورت حتما میاد میشینه و فقط نگاه میکنه منم کتابی که اون نوشته و من خریدم میدم امضا کنه. وقتی رفتم دیدم بابا من از همه کمربندم پائین تره و بعد از من کمترین کمربند آبی هستش که بعدش قهوه ایه بعد سیاه. خود کرت هم که کمربند قرمز داره و در اسکاندیناوی از همه بالاتره. قرمز یعنی کمربند سیاه دان 10! خلاصه رفتم پهلوش دیدم عجب آدم با معرفتیه. برای امضا بهش گفتم اسمم امیر و گفت ایرانی هستی و بعد گفت خیلی ایرانی میشناسه تو سوئد. بعد که تمرین شروع شد دیدم بابا عجب کارش درسته. خستگی حالیش نیست و به جرات میتونم بگم که از پس همه کمربند مشکیها هم میتونست دربیاد. گفتم با خودم که معنی عاقبت بخیر شدن حتما همینه که آدم تا هشتاد و چند سالگی هنوز سرحال باشه و سالم
من البته فقط روز اول تمرین کردم و تا الان هنوزم ساعدهام درد میکنن
